-Υπάρχει θεραπευτική αντιμετώπιση για τον θυροειδή αδένα, όταν αυτός διογκώνεται?
Ο θυρεοειδής αδένας, παρ' ότι μικρός, παράγει ορμόνες που επηρεάζουν τη λειτουργία πολλών και διαφόρων οργάνων στο ανθρώπινο σώμα. Συχνά, όμως, παρουσιάζονται διαταραχές στη λειτουργία του ή και το μέγεθός του. Η διόγκωσή του είναι μία από αυτές. Με ποιές μορφές εμφανίζεται, πόσο ανησυχητική είναι και ποιά είναι η ενδεδειγμένη θεραπευτική αντιμετώπιση;
Η παθολογική αύξηση των διαστάσεων του θυρεοειδούς αδένα είναι γνωστή ως βρογχοκήλη. Υπάρχουν πολλά πιθανά αίτια, όπως η ανεπάρκεια ιωδίου στη διατροφή (η οποία παρατηρείται σε απομακρυσμένες, ορεινές περιοχές), διάφορα φάρμακα όπως το ανθρακικό άλας λιθίου, που χορηγείται σε ασθενείς με μανιοκατάθλιψη, και αυτοάνοσες νόσοι όπως η θυρεοειδίτιδα του Χασιμότο και η νόσος του Γκρέιβ.
Το αίτιο για τις περισσότερες περιπτώσεις βρογχοκήλης είναι άγνωστο. Αυτού του είδους οι βρογχοκήλες ονομάζονται 'απλές βρογχοκήλες', παρ' όλο που είναι σχεδόν σίγουρο ότι οι λόγοι της εκδήλωσής τους είναι αρκετά περίπλοκοι.
Αν και ο θυρεοειδής αδένας διογκώνεται, συνεχίζει να παράγει φυσιολογικές ποσότητες ορμονών και ο ασθενής χαρακτηρίζεται 'ευθυρεοειδικός', ως αντίθετο του 'υπερθυρεοειδικός' ή 'υποθυρεοειδικός'.
Αρχικά, στους εφήβους και τους νεαρούς ενηλίκους, η βρογχοκήλη διογκώνεται ομοιόμορφα ή διάχυτα. Κατά τη διάρκεια των επόμενων 15-25 ετών, και αν το αίτιο που προκάλεσε εξ αρχής τη μη φυσιολογική ανάπτυξη του θυρεοειδούς εξακολουθεί να υφίσταται, ο θυρεοειδής συνεχίζει να μεγαλώνει, αλλά γεμίζει με ογκίδια ή οζίδια. Μέχρι να φτάσει το άτομο στη μέση ηλικία, η βρογχοκήλη του θα έχει γίνει 'πολυοζιδιακή'.
Απλή διάχυτη βρογχοκήλη
Τα περισσότερα άτομα που έχουν απλή διάχυτη βρογχοκήλη είναι νεαρές γυναίκες μεταξύ 15 και 25 ετών. Αν είστε μία από αυτές, θα έχετε προσέξει (εσείς ή οι οικείοι σας) μία συμμετρική, ήπια διόγκωση στο εμπρόσθιο τμήμα του λαιμού σας.
Μπορεί να το έχετε για αρκετά χρόνια και να νομίζατε ότι επρόκειτο απλά για 'παχάκι της παιδικής ηλικίας'. Κάθε φορά που καταπίνετε, η βρογχοκήλη ανεβοκατεβαίνει. Δεν είναι, ωστόσο, ευαίσθητη και δεν προκαλεί συνήθως δυσκολία στην κατάποση, αν και πιθανόν να αισθάνεστε ότι κάτι στον λαιμό σας, σας σφίγγει. Η βρογχοκήλη μπορεί να ποικίλλει ελαφρά σε μέγεθος και να είναι πιο εμφανής τις ημέρες της περιόδου ή κατά τη διάρκεια της κύησης.
Συνήθως, δεν αποτελεί πρόβλημα όσον αφορά την εμφάνιση - για ορισμένα άτομα, μάλιστα, ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Oι μεγάλοι ζωγράφοι του 17ου και του 18ου αιώνα, για παράδειγμα, προσέθεταν συχνά μία βρογχοκήλη στη γυναικεία φιγούρα για να εξάρουν την ομορφιά της!
Πως γίνεται η διάγνωση;
Συνήθως, ο παθολόγος θα σας παραπέμψει σε κάποιον ειδικευμένο ιατρό προκειμένου να αποκλειστούν τα σπανιότερα αίτια πρόκλησης βρογχοκήλης, μέσω της ψηλάφησης του λαιμού και των κατάλληλων αιματολογικών εξετάσεων.
Πως θεραπεύεται;
Η απλή διάχυτη βρογχοκήλη δεν χρειάζεται θεραπεία. Στο παρελθόν, χορηγούσαν στον ασθενή ιώδιο (συχνά μέσα σε γάλα) ή δισκία θυροξίνης - κανένα από τα δύο, όμως, δεν είναι αποτελεσματικό. Πολλά άτομα διαπιστώνουν ότι η βρογχοκήλη τους γίνεται λιγότερο εμφανής ή ακόμα εξαφανίζεται ύστερα από μία περίοδο δύο έως τριών ετών.
Απλή πολυοζιδιακή βρογχοκήλη
Αν είστε μεσήλικοι, είναι πιθανόν να προσέξετε ότι υπάρχει ένα πρήξιμο στο λαιμό σας την ώρα που πλένεστε ή μακιγιάρεστε μπροστά στον καθρέφτη. Στην πραγματικότητα, η βρογχοκήλη πρέπει να υπήρχε για πολλά χρόνια και έφτασε πλέον σε ένα κρίσιμο μέγεθος ή μπορεί να έχει λεπτύνει ο λαιμός σας.
Συχνά, η βρογχοκήλη είναι περισσότερο εμφανής στη μία πλευρά του λαιμού. Ενδέχεται να ποικίλλει σε μέγεθος, από τόσο μικρό που μόλις να είναι ορατή από τους υπόλοιπους, έως τόσο μεγάλο που να αισθάνεστε ότι πρέπει να την κρύψετε φορώντας φουλάρια ή μπλούζες με όρθιο λαιμό.
Oρισμένα άτομα προσέχουν για πρώτη φορά τη βρογχοκήλη επειδή κάποια εσωτερική αιμορραγία προκαλεί αυξανόμενη διόγκωση η οποία συνοδεύεται από ενόχληση στον λαιμό, σαν από κτύπημα, η οποία διαρκεί λίγες ημέρες.
Αν η βρογχοκήλη είναι μεγάλη, πιθανόν να παρουσιαστεί δυσκολία στην κατάποση ξηρής, συμπαγούς τροφής και, αν η τραχεία συμπιέζεται κατά οποιονδήποτε τρόπο, μπορεί να παρουσιαστεί δυσκολία στην αναπνοή. Oρισμένα άτομα, όπως για παράδειγμα οι τραγουδιστές, ίσως προσέξουν μια αλλαγή στη φωνή τους.
Πως γίνεται η διάγνωση;
O γενικός ιατρός σας μπορεί να πάρει ένα δείγμα από το αίμα σας προκειμένου να ελέγξει αν τα επίπεδα των θυρεοειδικών ορμονών είναι φυσιολογικά. Το πιθανότερο, όμως, είναι να σας παραπέμψει σε κάποιον ειδικό για περαιτέρω διερεύνηση και θεραπεία.
O ειδικός ιατρός πιθανόν να θελήσει να σας υποβάλει σε κάποια από τις ακόλουθες εξετάσεις:
Ακτινοσκόπηση και τεστ αναπνοής. Oι εξετάσεις αυτές θα αποκαλύψουν αν η βρογχοκήλη σας πιέζει την τραχεία.
Υπερηχογράφημα. O ιατρός περνά πάνω από το δέρμα, στο εμπρόσθιο τμήμα του λαιμού σας, μια κεφαλή υπερήχων σε μέγεθος μικρού φακού και η εικόνα της βρογχοκήλης σας εμφανίζεται σε μία οθόνη. Η εξέταση αυτή αποκαλύπτει το μέγεθος και την έκταση της βρογχοκήλης σας, καθώς και οποιεσδήποτε κύστεις ή οζίδια δεν αντιλήφθηκε ενδεχομένως ο ειδικός κατά τη διάρκεια της ψηλάφησης.
Σπινθηρογράφημα. Η τεχνική αυτή παρέχει μία εικόνα διαφορετικού τύπου, η οποία δείχνει αν τα οζίδια της βρογχοκήλης παράγουν θυρεοειδικές ορμόνες. Σε περίπτωση που συμβαίνει κάτι τέτοιο, έχετε περισσότερες πιθανότητες να εκδηλώσετε υπερθυρεοειδισμό μέσα στα επόμενα χρόνια. Πραγματοποιείται μέσω της ενδοφλέβιας έγχυσης μιας πολύ μικρής ποσότητας τεχνητίου-99m. Μισή, περίπου, ώρα μετά την ένεση, ξαπλώνετε για μερικά λεπτά κάτω από μία υπερσύγχρονη κάμερα.
Παρακέντηση. O ιατρός τοποθετεί μία βελόνα, όπως αυτές που χρησιμοποιούνται για τη δειγματοληψία αίματος, στην άκρη μίας σύριγγας και στη συνέχεια, και ενώ έχετε ξαπλώσει, την περνά χωρίς τοπική αναισθησία μέσω του δέρματος του λαιμού σας μέσα στη βρογχοκήλη. Η ενόχληση που νιώθει ο ασθενής δεν διαφέρει από εκείνη που προκαλεί η δειγματοληψία αίματος.
Σπρώχνοντας μέσα το έμβολο και κινώντας ελάχιστα τη βελόνα πάνω-κάτω μέσα στη βρογχοκήλη, ο ιατρός μπορεί να πάρει μερικά θυρεοειδικά κύτταρα για ανάλυση. Τα κύτταρα τοποθετούνται πάνω σε ένα γυάλινο πλακίδιο και εξετάζονται στο μικροσκόπιο. Η όψη τους θα βοηθήσει στο να διαπιστωθεί αν η διόγκωση του θυρεοειδούς οφείλεται σε κάποιον κακοήθη όγκο.
Oι ασθενείς με πολυοζιδιακή βρογχοκήλη δεν υποβάλλονται συνήθως σε παρακέντηση, εκτός αν ο αδένας είναι πολύ μεγαλύτερος από τη μία πλευρά ή αν η βρογχοκήλη διογκώνεται πολύ γρήγορα.
Σε τι συνιστάται η θεραπεία;
Αν η βρογχοκήλη σας είναι σχετικά μικρή, πιθανόν δεν θα χρειαστείτε θεραπεία. O γενικός ιατρός σας θα συνεχίσει να ελέγχει τα επίπεδα των θυρεοειδικών ορμονών στο αίμα σας κάθε ένα με δύο χρόνια, καθώς υπάρχει η πιθανότητα να εκδηλώσετε υπερθυρεοειδισμό κάποια στιγμή μέσα στα περίπου 20 επόμενα χρόνια.
Αν και, σε ορισμένες χώρες, οι ιατροί συστήνουν αγωγή με δισκία θυροξίνης, σε μια προσπάθεια να συρρικνώσουν τη βρογχοκήλη, η αγωγή αυτή είναι ελάχιστα, αν όχι καθόλου, αποτελεσματική και επιπλέον μπορεί να προκαλέσει υπερθυρεοειδισμό.
Αν η βρογχοκήλη μεγαλώσει τόσο πολύ που γίνει αντιαισθητική ή συμπιέζει την τραχεία, η πιο αποτελεσματική θεραπεία είναι η χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση του μεγαλύτερου μέρους του θυρεοειδούς αδένα.
Καμία αγωγή δεν απαιτείται πριν από τη χειρουργική επέμβαση και ο ασθενής παραμένει στο νοσοκομείο για περίπου τρεις ημέρες. Oι επιπλοκές που πιθανόν θα παρουσιαστούν, είναι ίδιες με εκείνες της χειρουργικής επέμβασης για τη νόσο του Γκρέιβ. Μετά την επέμβαση, ίσως χρειαστεί να ακολουθήσετε μία αγωγή με θυροξίνη, καθώς ο θυρεοειδικός ιστός που παρέμεινε πιθανόν να είναι ανεπαρκής για την παραγωγή της απαραίτητης ποσότητας ορμονών.
Στους ασθενείς που δεν βρίσκονται σε αρκετά καλή βιολογική κατάσταση ώστε να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση ή που δεν επιθυμούν να υποβληθούν σε επέμβαση, είναι δυνατόν να χορηγηθεί ραδιενεργό ιώδιο - το οποίο μπορεί να μειώσει τη βρογχοκήλη μέχρι και κατά 50%. Απαιτείται μία μεγάλη δόση και ίσως να χρειαστεί να εισαχθείτε στο νοσοκομείο για ένα με δύο εικοσιτετράωρα.
Σε περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο, θα σας δώσουν ένα δικό σας δωμάτιο, ώστε να αποφευχθεί η 'μόλυνση' των άλλων ασθενών ή των επισκεπτών με ραδιενέργεια. Η βρογχοκήλη πιθανόν να χρειαστεί αρκετούς μήνες για να συρρικνωθεί. Δεν υπάρχουν πολλές πιθανότητες να εκδηλωθεί υποθυρεοειδισμός. Κι αυτό, διότι το ραδιενεργό ιώδιο συγκεντρώνεται κυρίως μέσα στα οζίδια και, καθώς αυτά συρρικνώνονται, ο περιβάλλων θυρεοειδικός ιστός που βρισκόταν σε λανθάνουσα κατάσταση και δεν είχε επηρεαστεί από τη ραδιενέργεια αφυπνίζεται και αρχίζει να παράγει θυρεοειδικές ορμόνες.
Θυρεοειδικά oζίδια
Η ανάπτυξη ενός και μοναδικού ογκιδίου ή οζιδίου στον θυρεοειδή είναι κάτι το συνηθισμένο και μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία. Oι γυναίκες έχουν περισσότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν κάτι τέτοιο σε σχέση με τους άνδρες.
Ένα θυρεοειδικό οζίδιο μπορεί να ποικίλλει σε μέγεθος, από ένα μπιζέλι έως μία μπάλα του γκολφ ή και ακόμα μεγαλύτερο. Όπως και η βρογχοκήλη, έτσι και το οζίδιο ανακαλύπτεται συνήθως κατά τύχη, την ώρα που ο ασθενής πλένεται ή κοιτάζεται στον καθρέφτη. Μία ενδεχόμενη αιμορραγία μέσα στο οζίδιο πιθανόν να προκαλέσει πόνο, ο οποίος σας προειδοποιεί για την ύπαρξή του.
Το οζίδιο μπορεί επίσης να ανακαλυφθεί κατά τη διάρκεια κάποιας ιατρικής εξέτασης λόγω ενός άσχετου προβλήματος, χωρίς να το έχετε προσέξει, ούτε εσείς ούτε η οικογένειά σας, προηγουμένως. Oι περισσότερες γυναίκες γνωρίζουν καλά τη σημασία της ύπαρξης ενός ογκιδίου στο στήθος και φοβούνται, ως εκ τούτου, ότι ένα οζίδιο στον θυρεοειδή μπορεί να σημαίνει και αυτό την ύπαρξη κακοήθειας.
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο γενικός ιατρός σας θα θελήσει κατά πάσα πιθανότητα να δείτε κάποιον ειδικό. Στην πραγματικότητα, η πλειονότητα των μονών θυρεοειδικών οζιδίων δεν είναι καρκινώματα.
Πως γίνεται η διάγνωση;
Αν έχετε ένα και μοναδικό θυρεοειδικό οζίδιο, οι αιματολογικές εξετάσεις σας θα δείξουν φυσιολογικές τιμές Τ3, Τ4 και TSH, κάτι που σημαίνει ότι θα ταξινομηθείτε ιατρικά ως 'ευθυρεοειδικοί'. Εξαίρεση αποτελεί το 'τοξικό αδένωμα', όπου οι αιματολογικές εξετάσεις θα δείξουν ότι υπάρχει υπερλειτουργία του θυρεοειδούς αδένα.
O ειδικευμένος ιατρός θα θελήσει να εξετάσει προσεκτικά τον λαιμό σας, καθώς περίπου το 50% των ασθενών που πιστεύεται ότι έχουν ένα και μοναδικό οζίδιο, εμφανίζουν, στην πραγματικότητα, τη γενικευμένη οζιδιακή διόγκωση του θυρεοειδούς που είναι γνωστή ως πολυοζιδιακή βρογχοκήλη. Στην περίπτωση αυτή, ο ιατρός θα σας διαβεβαιώσει ότι η πάθησή σας δεν είναι σοβαρή.
Oι ασθενείς που χρειάζονται περαιτέρω διερεύνηση θα υποβληθούν πιθανότατα σε ακτινοσκόπηση, υπερηχογράφημα ή σπινθηρογράφημα, αλλά η πιο σημαντική εξέταση είναι η παρακέντηση του ογκιδίου με λεπτή βελόνη (FNA).
Πρόκειται για μία απλή και γρήγορη τεχνική, η οποία μπορεί, εφόσον κριθεί απαραίτητο, να πραγματοποιηθεί δύο και τρεις φορές, καθώς δεν προκαλεί πόνο ή υπερβολική ενόχληση. Η παρακέντηση αποτελεί μία από τις πλέον σημαντικές προόδους που έχουν επιτευχθεί στον τομέα της φροντίδας των ατόμων με θυρεοειδική πάθηση.
Στο παρελθόν, η πλειονότητα των ασθενών με ένα θυρεοειδικό οζίδιο υποβάλλονταν σε χειρουργική επέμβαση. Στην εποχή μας, όμως, ένας μεγάλος αριθμός αυτών των επεμβάσεων αποφεύγεται χάρη στην παρακέντηση. Το αποτέλεσμα της παρακέντησης θα είναι ένα από αυτά που περιγράφονται στο πιο κάτω πλαίσιο.
Τα καλοήθη (μη καρκινικά) οζίδια πιθανόν να εξακολουθήσουν να μεγαλώνουν σε μέγεθος για πολλά χρόνια, και να γίνουν, τελικά, τόσο μεγάλα που να χρειαστεί, για χάρη της εμφάνισής σας, να υποβληθείτε σε επέμβαση για την αφαίρεσή τους. Αν ανησυχείτε ότι το ογκίδιο υποθάλπει κάποια κακοήθεια, ο ιατρός σας μπορεί να σας προτείνει να το αφαιρέσετε με επέμβαση, ώστε να εξεταστεί στο μικροσκόπιο και να διευθετηθεί το θέμα μια και καλή.
-Κίνδυνος νέου εγκεφαλικού με τη διακοπή της ασπιρίνης
Οι άνθρωποι που παίρνουν καθημερινά ασπιρίνη έπειτα από ένα ισχαιμικό εγκεφαλικό επεισόδιο, διατρέχουν τριπλάσιες πιθανότητες να πάθουν νέο εγκεφαλικό μέσα σε ένα μήνα εάν διακόψουν την λήψη του φαρμάκου, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.
Αν και οι ακριβείς λόγοι αυτής της αιφνίδιας αύξησης του κινδύνου παραμένουν άγνωστοι, οι ελβετοί ερευνητές που εκπόνησαν τη μελέτη εικάζουν ότι η διακοπή της ασπιρίνης έχει ως συνέπεια αυξημένη δραστηριότητα των αιμοπεταλίων, τα οποία παίζουν ρόλο-κλειδί στην δημιουργία θρόμβων αίματος.
Η μελέτη παρουσιάσθηκε σε Διεθνές Συνέδριο Εγκεφαλικών, το οποίο διοργάνωσε στη Νέα Ορλεάνη η Αμερικανική Εταιρεία Εγκεφαλικών (ASA).
Όπως είπαν οι ερευνητές, στη μελέτη τους συμμετείχαν 618 ασθενείς. Οι 309 από αυτούς είχαν εισαχθεί με οξύ εγκεφαλικό ή με παροδικό ισχαιμικό εγκεφαλικό επεισόδιο (ή «μίνι» εγκεφαλικό) στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λωζάνης και έπαιρναν προληπτικά ασπιρίνη, επειδή είχαν παράγοντες κινδύνου για έμφραγμα ή εγκεφαλικό, όπως υπέρταση ή στεφανιαία νόσο.
Οι υπόλοιποι 309 ασθενείς είχαν πάθει εγκεφαλικό ή ΤΙΑ έξι μήνες νωρίτερα και οι γιατροί τους είχαν συστήσει να παίρνουν εφεξής ασπιρίνη για να αποτρέψουν επόμενο επεισόδιο.
Δεκαεπτά από τους 618 εθελοντές είχαν διακόψει τη λήψη της ασπιρίνης – ο ένας στους τρεις από αυτούς δίχως να συμβουλευθεί τον γιατρό, ενώ οι υπόλοιποι με ιατρική συμβουλή είτε διότι προετοιμάζονταν για κάποια χειρουργική επέμβαση είτε επειδή είχαν αναπτύξει ανεπιθύμητες ενέργειες όπως η ρινορραγία.
Όπως επεσήμαναν οι επιστήμονες, τόσο οι πάσχοντες από οξέα επεισόδια, όσο και αυτοί με τα παλαιά επεισόδια είχαν εξαρχής παράγοντες κινδύνου για εγκεφαλικό: το 69% είχαν υπέρταση, το 20% διαβήτη και το 14% ήσαν καπνιστές.
Σύμφωνα με στατιστικές της ASA, κάθε 45 δευτερόλεπτα ένας άνθρωπος παθαίνει εγκεφαλικό στις ΗΠΑ, ενώ κάθε τρία λεπτά ένας άνθρωπος χάνει τη ζωή του εξαιτίας του.
Το εγκεφαλικό μπορεί να προκαλέσει στους ασθενείς σοβαρές αναπηρίες, όπως η αδυναμία βάδισης δίχως βοήθεια, οι δυσκολίες στην ομιλία ή την κατάποση, και η παράλυση στην μία πλευρά του σώματος.
Προειδοποιητικά συμπτώματα
Μεταξύ των προειδοποιητικών συμπτωμάτων του είναι το αιφνίδιο μούδιασμα ή αδυναμία στο πρόσωπο, το χέρι ή το πόδι ιδίως στη μία πλευρά του σώματος, η απότομη πνευματική σύγχυση, οι δυσκολίες στην ομιλία ή την κατανόηση, η αιφνίδια διαταραχή της όρασης από το ένα ή και τα δύο μάτια, οι δυσκολίες στην βάδιση, η ζάλη, η απώλεια της ισορροπίας ή ο αιφνίδιος έντονος πονοκέφαλος δίχως εμφανή αιτία.
Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν αυτά τα συμπτώματα, όπως δείχνει μία άλλη μελέτη, με συνέπεια να αναζητούν με καθυστέρηση ιατρική φροντίδα.
Όπως ανακοίνωσε η Εταιρεία Εγκεφαλικών (Stroke Association) της Βρετανίας, σε δημοσκόπηση με 1.000 ενήλικες διαπίστωσε ότι μόλις το 20% των ερωτηθέντων ήξεραν τα συμπτώματα, ενώ το 40% δεν θα καλούσαν ασθενοφόρο σε περίπτωση που κάποιος γνωστός τους παρουσίαζε αδυναμία στο πρόσωπο, το χέρι ή το πόδι ή διαταραχή της ομιλίας.
Το 33% θα συνιστούσαν απλώς στον γνωστό τους να ξαπλώσει και το 12% είπαν ότι θα περίμεναν να δουν εάν θα επιδεινώνονταν τα συμπτώματα πριν κάνουν κάτι.
-Πως μπορεί να προληφθεί ο καρκίνος?
Μπορεί ο καρκίνος να προληφθεί; Η απάντηση είναι «ναι». Βάση των μέχρι τώρα αποτελεσμάτων πληθώρων ερευνών, ο κάρκινος είναι τελικά μια ασθένεια η οποία μπορεί να προληφθεί. Μάλιστα, ειδικοί στο Κέντρο για την Πρόληψη του Καρκίνου στο Harvard υπολογίζουν ότι περίπου οι μισοί από τους ωφηλόμενους στον καρκίνο θανάτους στις Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να είχαν προληφθεί αν τα άτομα σταματούσαν να καπνίζουν, ακολουθούσαν υγιεινότερο τρόπο διατροφής, αθλούνταν περισσότερο, απεύφευγαν την αύξηση βάρους, προστατευόντουσαν από συνιθισμένες καρκινογόνα (ουσίες οι οποιες προκαλούν καρκίνο), και υποβάλονταν σε τακτικά τσεκ απ.
Ο καρκίνος αποτελεί μια πολύ συνηθισμένη πάθηση. Αποτελεί μια σύνθετη ασθένεια η οποία αναπτύσσεται λόγω της αλληλεπίδρασης ποικίλων παραγόντων, συμπεριλαμβανομένων των γονιδίων με τα οποία γεννιέσαι; Την ηλικία σου, την διατροφή σου, την φυσική δραστηριότητα; την έκθεση σου σε καρκίνογόνα κατά διαστήματα. Ο καρκίνος είναι ένας όρος ο οποίος περικλείει ποικίλες ασθένειες, και οι επιστήμονες γνωρίζουν περισσότερα για την πρόληψη τους ενός τύπου από κάποιον άλλο.
Ευθύνεται για περίπου το 20% όλων των θανάτων στις ανεπτυγμένες χώρες και για το 5% στις αναπτυσσόμενες (WHO 1990). Ο καρκίνος όμως δεν είναι ανίατη αρρώστια. Η συχνότητα της μειώνεται με την πρόληψη και θεραπεύεται με την έγκαιρη διάγνωση. Η μεγάλυτερη αναλογία του καρκίνου στον άνθρωπο οφείλεται σε περιβαλλοντικούς παράγοντες οπότε πιθανών να είναι αποτρέψιμοι. Τα τρόφιμα και τα συστατικά τους μπορεί να είναι ένας από τους σημαντικότερους περιβαλλοντικούς παράγοντες, οπότε αλλαγές στις διατροφικές μας συνήθειες θα μπορούσαν να έχουν τεράστια επίδραση στην μείωση της συχνότητας κύριων μορφών καρκίνου.
Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ότι τρώμε έχει έντονη επίδραση στην υγεία μας. Μια ισοροπημένη και θρεπτική διατροφή ενισχύει την φυσική μας κατάσταση και την υγεία μας. Μια κακή διατροφή, όπως και το τσιγάρο, μπορεί να μας οδηγήσει τελικά σε σοβαρές ασθένειες και αυξάνει τον κίνδυνο για πρόωρο θάνατο από καρκίνο, αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο και στεφανίαια νόσο. Η καλή διατροφή αποτελεί μακροχρόνια επένδυση για μια καλή υγεία.
Υπάρχουν σημαντικά δεδομένα, που επιβεβαιώνονται από πολλές μελέτες και δείχνουν ότι μια διατροφή, που είναι πλούσια σε λαχανικά, φρούτα και δημητριακά ολικής αλέσεως, μειώνει τον κίνδυνο εκδήλωσης καρκίνου. Η χαμηλή κατανάλωση φρούτων και λαχανικών συσχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο για καρκίνο σχεδόν σε όλα τα σημεία. Τα νωπά λαχανικά και φρούτα είναι κύριες πηγές φυσικών αντιοξειδωτικών θρεπτικών συστατικών (ασκορβικού οξέος, βιταμίνη C, τοκοφερόλες, βιταμίνη Ε, και καροτενοειδή, και φλαβονοειδών (αποτελούν πάνω από 400 ουσίες οι οποίες βρίσκονται στα τρόφιμα από τη φύση τους και δίνουν χρώμα, σχήμα και γεύση στα φυτικά τρόφιμα), και φολικού, τα οποία, προστατεύουν τον άνθρωπο από. τον οργανισμό από την καταστροφική για τον οργανισμό δράση των ελευθέρων ριζών που περιορίζουν τις ενζυματικές οξειδώσεις προκαρκινογόνων ουσιών σε καρκινογόνες
Επίσης η αύξηση της κατανάλωσης μας σε φρούτα και λαχανικά αυξάνει και την πρόσληψη σε φυτικές ίνες. Τρόφες με πολλές ίνες που δίνουν άφθονο φυτικό υπόλλειμα έχουν σαν αποτέλεσμα : α) Ογκώδη κόπρανα που περνούν γρήγορα από το παχύ έντερο, έτσι ώστε να μην δίνεται ο χρόνος σε καρκινογόνους παράγοντες, που περιέχονται στην τροφή, να δράσουν για πολύ χρονικό διάστημα, β) Οι φυτικές τροφές αυξάνουν την οξύτητα του εντέρου. Η δράση αυτή δρα ανασταλτικά στην καρκινογένεση
Ολοένα και περισσότερα αυξανόμενα επιστημονικά στοιχεία δείχνουν ότι η διατροφή που είναι πλούσια σε φρούτα, λαχανικά, όσπρια και δημητριακά ολικής αλέσεως, και περιλαμβάνει ψάρια, ξηρούς καρπούς, και γαλακτοκομικά χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά, έχει ευεργετική επίδραση στην υγεία. Η διατροφή αυτού του τύπου δεν απαιτεί περιορισμό στη συνολική λήψη λιπαρών, εφόσον δεν υπερβαίνεται το όριο θερμίδων. Στηρίζεται κυρίως σε μερικώς υδρογονωμένα λιπαρά και σε φυτικά έλαια, που έχει χαμηλή περιεκτικότητα σε κορεσμένα λιπαρά. Η παραδοσιακή Μεσογειακή Διατροφή, με κύρια πηγή λιπαρών το ελαιόλαδο, ανταποκρίνεται σε αυτά τα χαρακτηριστικά (Δήλωση κοινής αποδοχής 2000)
Η πρόληψη του καρκίνου αρχίζει από το είδος της τροφής. Υιοθετήστε μια υγιεινή διατροφή η οποία πρέπει να περιλαμβάνει λαχανικά, ψωμί, ζυμαρικά, ρύζι, πλιγούρι, πατάτες, τυρί, γάλα με χαμηλά λιπαρά, ελαιόλαδο, ελιές και ξηρούς καρπούς. Εντάξτε στην διατροφή σας λίγες φορές την εβδομάδα πουλερικά, ψάρια αυγά. Περιορίστε την κατανάλωση κόκκινου κρέατος και καταναλώστε κρασί με μέτρο. Τρώτε συχνότερα φρούτα, λαχανικά, δημητριακά και τροφές με μεγάλη περιεκτικότητα σε ίνες, και σε βιταμίνες A, C, E. Μια τέτοια διατροφή περιέχει μια σημαντική ποσότητα αντιοξειδωτικών: βιταμίνες Ε και C, καρωτίνη και διάφορες πολυφαινολικές ενώσεις. Μετριάστε την κατανάλωση παστών, καπνιστών και τροφών που περιέχουν συντηρητικά. Περιορίστε τις τροφές που είναι πλούσιες σε λιπαρά. Επιβλαβείς είναι οι δράσεις των πρόσθετων ουσιών στις τροφές που ευνοούν την ανάπτυξη καρκίνου. Η καθημερινή σωματική άσκηση είναι απαραίτητη.
- Πως να δείξετε στο παιδί σας πόσο πολύ το αγαπάτε – και για να υιοθετήσετε συνήθειες που θα το κάνουν διαρκώς να αισθάνεται πόσο πολύτιμο και ξεχωριστό είναι για εσάς.
Οι συμβουλές της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής (ΑΑΡ) μπορεί να σας βοηθήσουν.
• Να χρησιμοποιείτε θετικές λέξεις όταν μιλάτε με το παιδί σας.
• Να αποκρίνεστε αμέσως και με αγάπη στις σωματικές και συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού, εξαλείφοντας από το γονεϊκό λεξιλόγιό σας όσες λέξεις το κάνουν να αισθάνεται μειονεκτικά ή το πληγώνουν.
• Διδάξτε στο παιδί σας την ευγένεια, δίνοντας πρώτοι εσείς το καλό παράδειγμα. Να χρησιμοποιείτε, κατ΄ιδίαν και δημοσίως, εκφράσεις και λέξεις όπως «σε παρακαλώ», «ευχαριστώ», «θα μπορούσες», «συγγνώμη».
• Όταν το παιδί σας είναι θυμωμένο, σε κακή διάθεση ή αντιδραστικό, αγκαλιάστε το, μιλήστε του τρυφερά, φιλήστε το ή κάνετε οποιαδήποτε άλλη κίνηση τρυφερότητας έχετε συνηθίσει μαζί του. Και συζητήστε μαζί του για να μάθετε τι ευθύνεται για την συμπεριφορά του.
• Να χρησιμοποιείτε μη βίαιες μορφές πειθαρχίας. Οι γονείς πρέπει να καθιερώσουν επιβραβεύσεις και περιορισμούς πολλά χρόνια πριν από την εφηβεία, ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τυχόν δύσκολες καταστάσεις εκείνα τα χρόνια. Το να επιτρέπει ένας γονιός στο παιδί του, όποια κι αν είναι η ηλικία του, να παραβαίνει διαρκώς σημαντικούς κανόνες, χωρίς να υπάρχουν συνέπειες, απλώς ενθαρρύνει τις μελλοντικές παραβιάσεις των κανόνων.
• Φροντίστε να περνάτε κάποιες ώρες μόνοι με το παιδί σας, κάνοντας μαζί του κάτι που το ευχαριστεί.
• Να προγραμματίζετε σε τακτά χρονικά διαστήματα οικογενειακές συγκεντρώσεις, στη διάρκεια των οποίων όλα τα μέλη της οικογενείας σας θα μπορούν να μιλούν για τα γεγονότα της εβδομάδας, να μοιράζονται μεταξύ τους καλά νέα, να εκφράζουν τις προσδοκίες τους κ.τ.λ. Οι συγκεντρώσεις αυτές, όμως, θα πρέπει να είναι σύντομες – 15 έως 20 λεπτά, εκτός κι αν όλη η οικογένεια θέλει να διαθέτει σε αυτές περισσότερο χρόνο. Όλοι θα πρέπει στη διάρκειά τους να εκφράζουν την άποψή τους, αλλά την τελευταία λέξη πρέπει να έχουν η μαμά και ο μπαμπάς.
• Εάν οι συνθήκες της ζωής σας το επιτρέπουν, αγοράστε στο παιδί ένα κατοικίδιο, το οποίο θα κρατήσετε για πάντα κοντά σας. Τα κατοικίδια μπορεί να βοηθήσουν τα παιδιά – ιδίως όσα πάσχουν από χρόνια νοσήματα ή αναπηρία – να αισθανθούν καλύτερα, διεγείροντας την φυσική δραστηριότητά τους, βελτιώνοντας την ψυχική τους διάθεση και αποτελώντας συνεχή συντροφιά γι’ αυτά. Επιπλέον, ένα παιδί που αναλαμβάνει να φροντίζει ένα ζωάκι, αναπτύσσει σημαντικά την υπευθυνότητά του.
• Μαγειρέψτε μαζί με το παιδί σας, διότι το μαγείρεμα αποτελεί έναν από τους καλύτερους τρόπους εξοικείωσης του παιδιού με τις υγιεινές διατροφικές επιλογές. Αφήστε λοιπόν το παιδί να συμμετάσχει σε κάθε στάδιο της προετοιμασίας – από τον προγραμματισμό του φαγητού της ημέρας και την αγορά των τροφίμων μέχρι το σερβίρισμα.
• Να ενθαρρύνετε το παιδί σας να καλλιεργεί τα ταλέντα του, παρέχοντάς του όλο τον εξοπλισμό και τις συμβουλές που χρειάζεται.
• Μην ξεχνάτε την φροντίδα της υγείας του παιδιού σας. Τα παιδιά, ιδίως τα μικρά, εξαρτώνται απόλυτα από τους γονείς τους για να είναι υγιή, αλλά και για να αποκτήσουν τις βάσεις που θα διαφυλάξουν την υγεία τους καθώς θα μεγαλώνουν. Να πηγαίνετε, λοιπόν, τακτικά το παιδί στον γιατρό για τα εμβόλια, το τσεκ απ του κ.τ.λ., να λαμβάνετε τα απαιτούμενα μέτρα (λ.χ. καθισματάκια ασφαλείας) για να προφυλάσσετε το παιδί από τα ατυχήματα, να φροντίσετε να τρέφετε το παιδί υγιεινά (δίχως πατατάκια, αναψυκτικά, πολλά κρέατα κ.τ.λ.) και να το ενθαρρύνετε να γυμνάζεται καθημερινά.
• Βοηθήστε το παιδί να αναπτύξει την αυτοεκτίμησή του, υποστηρίζοντάς το και ενθαρρύνοντάς το. Το παιδί έχει ανάγκη να πιστεύετε σε αυτό, ώστε να μάθει να πιστεύει στον εαυτό του. Το να το αγαπάτε, να του αφιερώνετε λίγες ώρες, το να το ακούτε και το να επιβραβεύετε τα επιτεύγματά του αποτελούν τμήμα της διαδικασίας που θα το βοηθήσει να αποκτήσει αυτοεκτίμηση.
• Μην ξεχνάτε να λέτε στο παιδί σας «σ’ αγαπώ», όποια κι αν είναι η ηλικία του.
- Γιατί δεν αρέσει σε όλα τα παιδιά το διάβασμα
Μία νέα μελέτη υποδηλώνει ότι η αγάπη που δείχνουν – ή δεν δείχνουν – τα παιδιά στα βιβλία δεν εξαρτάται μόνο από το τι κάνουν οι γονείς για να τους τα γνωρίσουν, αλλά και από τα γονίδια που τους έχουν κληροδοτήσει και τα οποία καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό εάν θα τους αρέσει το διάβασμα.
«Οι περισσότεροι γονείς νομίζουν ότι τα παιδιά τους θα λατρέψουν τα βιβλία εάν αρχίσουν να τους τα διαβάζουν νωρίς και συστηματικά, αν δίνουν οι ίδιοι το καλό παράδειγμα και αν γεμίσουν όλο το σπίτι με βιβλιοθήκες. Ωστόσο, η άποψη αυτή είναι λάθος, διότι τα παιδιά δεν έρχονται στον κόσμο ως πηλός που περιμένει να πλαστεί στα κατάλληλα χέρια», λέει ο δρ Φίλιπ Νταίηλ, καθηγητής και επικεφαλής του Τμήματος Επιστήμης και Διαταραχών της Επικοινωνίας στην Σχολή Επαγγελμάτων Υγείας του Πανεπιστημίου του Μισούρι.
«Εκ γενετής τα παιδιά έχουν τα δικά τους ενδιαφέρονται, τα οποία είναι “γραμμένα” στα γονίδιά τους», προσθέτει.
Η νέα μελέτη, που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Ψυχολογική Επιστήμη», βασίσθηκε σε στοιχεία από περισσότερα από 6.000 δίδυμα παιδιά, τα οποία γεννήθηκαν στην Αγγλία και στην Ουαλία μεταξύ του 1994 και του 1996.
Οι ερευνητές συλλέγουν γενετικά στοιχεία από τα δίδυμα αυτά από τον πρώτο χρόνο της ζωής τους – και εξακολουθούν να παρακολουθούν την ανάπτυξη και την υγεία τους.
Όπως έδειξε η μελέτη, δύο είναι οι παράγοντες που καθορίζουν το αν ένα παιδί θα είναι λάτρης των βιβλίων και της μάθησης ή όχι – και μάλιστα από την προσχολική ηλικία: τα γονίδια και οι προσπάθειες των γονέων του.
«Οι γονείς συχνά εργάζονται σκληρά για να μάθουν στα παιδιά τους τον θαυμαστό κόσμο των βιβλίων, μόνο και μόνο για να απογοητευθούν ή να αισθανθούν ότι απέτυχαν όταν διαπιστώσουν ότι το παιδί τους ενδιαφέρεται λιγότερο για το διάβασμα απ’ όσο προσδοκούσαν», προσθέτει ο δρ Νταίηλ.
«Ωστόσο, την προσπάθειά τους μπορεί να υπονομεύουν κατά κάποιον τρόπο, ορισμένα γονίδια του παιδιού, τα οποία ασκούν ευρεία επίδραση και καθορίζουν το ενδιαφέρον του προς το διάβασμα».
Η μελέτη έδειξε ακόμη ότι το να διαβάζουν οι γονείς βιβλία στα παιδιά τους από μικρή ηλικία, μπορεί μεν να αυξήσει το ενδιαφέρον τους για τα βιβλία αλλά, όταν υπάρχουν τα προαναφερθέντα γονίδια, τα παιδιά ουδέποτε θα αγαπήσουν τα βιβλία όσο θέλουν οι γονείς τους, όσο σκληρά κι αν αυτοί προσπαθούν.
Τα ευρήματα αυτά επιβεβαιώνουν, κατά τον δρα Νταίηλ, ότι τα παιδιά έχουν εκ γενετής τις προτιμήσεις τους και είναι σημαντικό να σέβονται οι γονείς την προσωπικότητα του παιδιού όταν προσπαθούν να ενισχύσουν την αγάπη του προς τα βιβλία.
«Το σημαντικό είναι να προσαρμόζουν πρόθυμα το διάβασμα στο πρόγραμμα και στα ενδιαφέροντα του παιδιού», συνιστά. «Μερικά παιδιά λ.χ. μπορεί να προτιμούν να διαβάζουν μεσημέρι και άλλα βράδυ, κάποια άλλα να προτιμούν να τους διαβάζουν παρά να διαβάζουν τα ίδια.
«Οι γονείς πρέπει να έχουν το νου τους για να αντιληφθούν τις ιδιαιτερότητες του παιδιού και να κάνουν το καλύτερο που μπορούν με βάση αυτές, και όχι με βάση ό,τι οι ίδιοι έχουν βάλει στο μυαλό τους. Να θυμούνται μόνο ότι μπορεί τελικά το παιδί τους να μην αγαπήσει ποτέ “τα γράμματα” όσο αυτοί θα ήθελαν – και αυτό δεν είναι διόλου κακό».
- Η κοινωνική απομόνωση επιβαρύνει την εξέλιξη του καρκίνου του μαστού
Οι γυναίκες που έχουν λίγους στενούς φίλους ή συγγενείς την εποχή που διαγιγνώσκονται με καρκίνο του μαστού μπορεί να έχουν χειρότερη εξέλιξη απ’ ότι οι γυναίκες με ευρύ κοινωνικό και συγγενικό ιστό, σύμφωνα με μία νέα μελέτη που δημοσιεύεται στην «Επιθεώρηση Κλινικής Ογκολογίας».
«Οι κοινωνικοί δεσμοί τελικά παίζουν σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού», δήλωσε στο Ρόιτερς η δρ Κάντυς Κρένκε από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϋ και στο Σαν Φρανσίσκο. «Και αυτό, διότι η μοναξιά της ασθενούς μπορεί να περιορίσει την πρόσβασή της στην σωστή φροντίδα – ιδίως αυτή που παρέχουν φίλοι και συγγενείς – γεγονός που μπορεί να επηρεάσει την εξέλιξη της νόσου».
Η δρ Κρένκε και οι συνεργάτες της εξέτασαν στοιχεία από περίπου 3.000 γυναίκες που συμμετέχουν στην επονομαζόμενη Μελέτη Υγείας των Νοσηλευτριών (Nurses’ Health Study).
Οι γυναίκες είχαν διαγνωσθεί με καρκίνο του μαστού την περίοδο 1992-2002. Μέχρι το 2004 συμπλήρωναν περιοδικά ερωτηματολόγια, που μεταξύ άλλων αφορούσαν τις κοινωνικές επαφές τους (λ.χ. την οικογενειακή κατάσταση και τη συχνότητα των επαφών με φίλους και συγγενείς) και την συναισθηματική στήριξη που αποκόμιζαν από αυτές.
Μέχρι το 2004, 107 από τις εθελόντριες είχαν χάσει τη ζωή τους εξαιτίας της νόσου τους.
Με βάση τις απαντήσεις που έδωσαν στα ερωτηματολόγια, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όσες γυναίκες ήταν κοινωνικά απομονωμένες, με ελάχιστους συγγενείς ή φίλους και οι οποίες δεν συμμετείχαν σε ομάδες της κοινότητάς τους, είχαν 66% περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν σε σύγκριση με τις ασθενείς με ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.
Την μεγαλύτερη επίδραση στην επιβίωση είχαν η παρουσία ή η απουσία στενών συγγενών, φίλων και παιδιών εν ζωή. Όσες γυναίκες δεν είχαν κανένα στενό συγγενή και φίλο είχαν αντιστοίχως τρεις και τέσσερις φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από καρκίνο του μαστού, σε σύγκριση με όσες είχαν 10 ή περισσότερους στενούς συγγενείς ή φίλους.
Επιπλέον, όσες δεν είχαν παιδιά εν ζωή, είχαν σχεδόν διπλάσιες έως εξαπλάσιες πιθανότητες θανάτου από καρκίνο του μαστού σε σύγκριση με όσες είχαν δύο έως έξι ή περισσότερα παιδιά αντιστοίχως.
«Νομίζω ότι οι μοναχικές ασθενείς δεν είχαν σε ποιους να στραφούν όταν χρειάζονταν βοήθεια για να αντιμετωπίσουν κάποια παράμετρο της νόσου τους», είπε η δρ Κρένκε. «Αντιθέτως, όσες είχαν δικούς τους ανθρώπους, είχαν περισσότερη βοήθεια στην αντιμετώπιση της νόσου τους, ακόμα κι αν αυτή η βοήθεια ήταν κάτι τόσο πρακτικό όσο η προετοιμασία ενός γεύματος ή η λήψη ενός χαρτιού από τον γιατρό».
Υπό το φως αυτών των ευρημάτων, η δρ Κρένκε τονίζει ότι όσες γυναίκες διαγιγνώσκονται με καρκίνο του μαστού πρέπει να ξέρουν ότι οι άνθρωποι του στενού οικογενειακού και φιλικού περιβάλλοντός τους μπορεί να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση της νόσου τους.
- Ο έλεγχος της πίεσης περιορίζει τον κίνδυνο άνοιας στους ηλικιωμένους
Η αντιυπερτασική φαρμακευτική αγωγή μπορεί να ελαττώνει τον κίνδυνο άνοιας και εξασθένησης της νοητικής λειτουργίας στους ηλικιωμένους άνδρες, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.
Όπως δήλωσε η επικεφαλής ερευνήτρια δρ Ρίτα Πέιλα «η μελέτη υποδηλώνει ότι η θεραπεία για την υπέρταση στα πολύ ηλικιωμένα άτομα, όχι μόνον φαίνεται να μην είναι επιβλαβής για τη νοητική λειτουργία, όπως φοβούνται πολλοί ειδικοί, αλλά ενδέχεται να παρέχει και κάποια οφέλη».
Η δήλωση αυτή πηγάζει από τη διχογνωμία μεταξύ των ειδικών για το αν πρέπει να παίρνουν αντιυπερτασικά φάρμακα οι πολύ ηλικιωμένοι άνθρωποι (ηλικίας άνω των 75 ετών).
Όπως γράφουν η δρ Πέιλα, από το αμερικανικό Εθνικό Ίδρυμα Γήρατος (NIA), στη Βηθεσδά του Μέριλαντ, και οι συνεργάτες της, στη μελέτη τους που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Stroke», ένας από τους λόγους της διχογνωμίας είναι μη τυχόν τα φάρμακα επηρεάσουν αρνητικά τη νοητική λειτουργία των γερόντων.
Για να διερευνήσουν το θέμα, οι επιστήμονες εξέτασαν στοιχεία από περίπου 1.300 άνδρες από τη Χονολουλού, τους οποίους παρακολουθούσαν από το 1965 έως το 1997.
Οι 848 από τους άνδρες είχαν υπέρταση στην μέση ηλικία αλλά μέχρι το 1991, που έφτασαν τα 76,6 χρόνια τους κατά μέσον όρο, δεν είχαν άνοια. Οι υπόλοιποι άνδρες δεν παρουσίασαν ποτέ υπέρταση και χρησιμοποιήθηκαν ως ομάδα ελέγχου.
Έως την τελική εξέταση των ανδρών, που έγινε το 1997, οι 706 απ’ όσους είχαν υπέρταση έπαιρναν φάρμακα, ενώ οι άλλοι 146 όχι. Πιο αναλυτικά, οι 362 λάμβαναν θεραπευτική αγωγή για τουλάχιστον 12 χρόνια, οι 149 για 5-12 χρόνια και οι υπόλοιποι 195 για λιγότερο από πέντε χρόνια.
Συγκριτικά με αυτούς που ουδέποτε υποβλήθηκαν σε θεραπεία για υπέρταση, οι ασθενείς που ακολουθούσαν επί 12 ή περισσότερα χρόνια θεραπευτική αγωγή διέτρεχαν 60% λιγότερες πιθανότητες να έχουν αναπτύξει έως το 1997 άνοια – ένας κίνδυνος παρόμοιος με αυτόν που διέτρεχαν οι εθελοντές οι οποίοι δεν είχαν υπέρταση.
Για τα 5-12 χρόνια θεραπείας, ο αντίστοιχος κίνδυνος ήταν 48% χαμηλότερος και σε όσους υποβλήθηκαν σε θεραπεία για διάστημα μικρότερο των πέντε ετών ο κίνδυνος ήταν μικρότερος κατά 6%.
«Περισσότερα αποτελέσματα επί του θέματος αναμένονται από άλλες μελέτες που είναι σε εξέλιξη σε ηλικιωμένους ηλικίας 80 ετών και άνω», τόνισε η δρ Πέιλα. «Με τα έως τώρα ευρήματα, όμως, ακόμη και οι υπερήλικες πρέπει να υποβάλλονται σε έλεγχο της αρτηριακής τους πίεσης και να συζητούν με το γιατρό τους το ενδεχόμενο φαρμακευτικής αγωγής».
